Türkiye’nin farklı üniversitelerden her yıl mezun olan binlerce genç, öğretmen olabilmek için atama beklemeye devam ediyor. Bu süreçte diplomalı işsizler, farklı iş kollarında çalışarak hayata tutunmaya çalışırken, kimisi de ataması olmadığı için öğretmenlik hayalinden vazgeçiyor. Onlardan biri de İzmir’de yaşayan 35 yaşındaki Hasan Duyar...
İlkses Gazetesi'nden Çağla Geniş'in haberine göre 2013 yılında Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilgiler Öğretmenliği Bölümü’nden mezun olan Duyar, yüz binlerce meslektaşı gibi yıllarca atanamadı. Evli ve iki çocuk babası olan Duyar, geçimini sağlayabilmek için çok sevdiği mesleğinden vazgeçmek zorunda kaldı. Yaklaşık 3 yıldır Buca’da 32 dairelik bir apartmanda kapıcılık yapan Duyar, her Öğretmenler Günü’nde aynı burukluğu yaşıyor. Apartmanda oturan öğretmenlere gelen hediyelerden çöpe atılanları kendi evine götürerek sakladığını söyleyen Duyar, “Ben de bir öğretmenim ama bugün burada çöp toplayacağım. Başka bir arkadaşım öğrencilerinden hediye alması gerekirken inşaatlarda çalışacak. Ya da Fedai Öğretmen gibi ölecek belki de” diyor.
ÖĞRETMENLER GÜNÜ’NDE ÇÖP TOPLAYACAĞIM!
Mezun olduktan sonra 4 yıl boyunca atama bekleyen ancak geçimini sağlayabilmek için mesleğinden vazgeçmek zorunda kalan Duyar, “Mezun olduktan sonra memleketim Van’a geri döndüm. 2 yıl ücretli öğretmenlik yaptım. Şartlar istediğimiz gibi olmayınca İzmir’e geri geldim. Evliydim, çocuğum vardı. İki valiz ve diplomamla geldim buraya. 4 yıl atama bekledim fakat olmadı. Artık bir iş bulmam gerekiyordu. Üniversiteden hocamı aradım. İş aradığımı söyledim. O da bu apartmana yeni yönetici seçilmişti. Apartman görevlisi ihtiyacı olduğunu söyledi. O an ne iş olsa yapacaktım zaten. 3 yıldır bu apartmanda kapıcılık yapıyorum. Bir öğretmenin kapıcılık yapması kadar zor bir şey yok sanırım. Sabah 8’de mesai başlıyor. 10’da servis var, markete gidip alışveriş yapıyorum. Günlük paspas işleri oluyor, bir ihtiyaç olduğunda onu alıp getiriyorum. Akşam yine çöp ve market servisi var. Bir günü bu şekilde tamamlıyorum. Mesleğimi yapabilmeyi çok isterdim. Yalnız 2 yıl ücretli öğretmenlik yapabildim ama biz ona kendi aramızda ‘ücretli kölelik’ diyoruz. Aynı işi yapan iki kişinin aldığı para arasında uçurum var. Eskiden öğretmenlerin toplumda bir saygınlığı vardı. Ama ücretli, sözleşmeli derken bu mesleği ayaklar altına aldılar. Öğretmenler Günü’nde bile kadrolu öğretmene hediye alınırdı, ücretliye alınmazdı. Bugün 24 Kasım Öğretmenler Günü... Bugüne uyanmak istemeyen çok sayıda öğretmen arkadaşım olduğunu biliyorum. Çünkü çok acı verici bir şey. Mesela ben de öğretmenim değil mi? Ama bugün burada çöp toplayacağım. Ya da başka bir arkadaşım öğrencilerinden hediye alması gerekirken inşaatlarda çalışacak. Ya da bizzat arkadaşım olan Fedai Öğretmen gibi ölecek belki de...” dedi.
ATILAN HEDİYELERİ EVDE SAKLIYORUM
Öğretmenler Günü’nde apartmanda oturan öğretmenlere gelen çok sayıda hediyeden çöpe atılanları kendi evine götürerek sakladığını söyleyen Duyar, “Çalıştığım binada 17 tane öğretmen var. Bugün hepsi çok sayıda hediye alacaklar öğrencilerinden. Hediyelerin bir kısmı çöpe atılıyor ve ben onları alıp kokluyorum. Yangın merdivenine gidip onlara tek tek bakıyorum. Birçoğunu alıp evime götürüyorum. Bakıp bakıp ağlıyorum. Bir hediye alabilmek için nelerimi vermedim... Biz bu sıkıntıları yaşıyoruz ama sesimizi duyuramıyoruz maalesef. Şu an diplomanın bana sağladığı bir şey yok. Ben kendi kişiliğimle bir şeyler yapmaya çalışıyorum. Zaten buraya geldiğimde apartman yöneticisi hocama ‘Benim öğretmen olduğumu kimseye söylemeyin, ben burada kendimi kişiliğimle kanıtlayacağım’ dedim. 1 sene boyunca herkesten sakladık, oylamada apartman sakinlerinin çoğu ‘Biz Hasan’dan memnunuz’ deyince öğretmen olduğumu söyledik. Öğretmenlik sadece okula gidip ders anlatmak değil. Ben çöp toplarken bile mesleğimi icra ediyorum. Apartmanımızda yaklaşık 26 çocuk var. Hepsiyle yakından ilgileniyorum. Hepsiyle aram çok iyi... Kapısını çaldığımda her çocuğa farklı yaklaşımım var. Aileler de bunu fark ediyor. Ama onlardan mesleğimi bilmemelerini özellikle rica ediyorum. Van’dan göç etmemin nedeni biraz da buydu... Yeğenlerime okumaları için baskı yapıldığında ‘Hasan Amcam okudu da ne oldu’ dediler. Onu duyduğum gün ayrılma kararı aldım. Çocuklara kötü örnek olmak istemedim” ifadelerini kullandı.
İŞ BULABİLDİĞİME ŞÜKREDİYORUM
Türkiye’de atanmayan öğretmen sorununun artık bir kangrene dönüştüğünü vurgulayan Duyar, “Ne yazık ki kimsenin umrunda değiliz. Herkes gözünü kapatıyor, o tarafa bakmamaya çalışıyor. Atanmayan öğretmen sorunu artık kangren oldu; ya keseceksiniz ya da bunun çaresi yok yani. Çok zor... Öyle bir hale geldik ki ben şu anda bu işi bulduğuma şükrediyorum. O kadar işsiz var ki memlekette... Kendimi onların yerine koyunca ister istemez şükrediyorum. Ben de ilk zamanlar Fedai Öğretmen gibi inşaatlarda çalıştım. Apartmandaki insanlar bana karşı oldukça nezaketli. Çöpünü bana vermekten ya da kapıya koymaktan çekinen insanlar var. ‘Biz atarız ne olacak’ diyorlar... Mahalleli ile de aram çok iyi, herkese göz kulak oluyorum. Hatta taktıkları bir lakap da var; ‘Mahallenin Abisi’ diyorlar. Dediğim gibi öğretmenlik sadece okulda ders anlatmak değildir, hayatınızda olmalı bu. Bu hayatta önceliğim hiçbir zaman para olmadı. Hep nasıl daha iyi bir insan olurum diye uğraştım. Tüm atanmayan öğretmen arkadaşlarım için bu sorunu gündemden düşmesin istiyorum. Atanmadık, öğretmenlik yapamadık zaten bir de okurken KYK kredisi çekmiştim. 8-9 bin liralık borç şimdi 24 bin lira oldu. Maaşımın büyük bir kısmı da kredi borcuna gidiyor” sözleriyle sitem etti. (Çağla Geniş / İlkses Gazetesi)
Sayfa başına git